Dalende koopkracht, stijgende winsten, het zijn alweer dezelfde die erbij winnen !

Het is duidelijker dan ooit dat de werkenden in grote mate aan koopkracht inboeten. De prijzen stijgen … (ze zijn gemiddeld met 19% gestegen in 10 jaar), maar de lonen, die volgen niet. Wij die werken in de openbare sector, blijven uiteraard niet gespaard.

Sinds enkele maanden staan de kranten boordevol verontrustende cijfers en statistieken voor de meerderheid van de bevolking. Volgens een dossier van ‘Télé Moustique’, zijn er in België 1.470.000 armen, ofwel een zevende van de bevolking. “Maar dit cijfer, op zich al onverdraaglijk, is berekend op basis van een armoedegrens die we eerder belachelijk kunnen noemen : beschouwd als arm: de alleenstaande die over een inkomen beschikt van minder dan 860 euro per maand, of een gezin met twee kinderen (!) die minder verdient dan 1805 euro netto per maand. Wie kan met dergelijke sommen rondkomen vandaag? De statistieken zijn compleet voorbijgestreefd door de werkelijkheid.” De journalist gaat zo verder en merkt op dat deze beschikbare gegevens, daarnaast dateren uit 2006, hetzij voor de huidige stijging van de prijzen … Het is niet voor niks dat vandaag 6% van de werkenden zich onder de armoedegrens bevindt en dat meer dan 100.000 belgen beroep doen op voedselbanken om te kunnen eten !

Een andere studie toont de enorme moeilijkheden aan waarmee de belgische werkenden vandaag geconfronteerd worden. Deze studie vergelijkt de stijging van de energie- en waterprijzen voor twee typische belgische gezinnen tussen 2000 en 2008, met gelijk verbruik. Zo zijn de uitgaven voor water verdubbeld, en verwarmen met stookolie werd drie maal zo duur. Electriciteit is 70 % duurder geworden dan in 2000 en gas 110 % duurder …
“De daling van koopkracht heeft een reëele impact op de mensen”, zo stelt ‘Le soir’, gezien bijna één op drie consumenten verklaart zijn uitgaven te hebben verminderd gedurende de laatste 6 maanden voor voeding (28% van de ondervraagden), voor restaurants en cafés (29%), op vlak van auto (34%), kleding (33%), telecommunicatie (30%), onderhoud en renovatie van de woning (30%), of energie (35%). Over uitgaven voor gezondheidszorg zijn ze met 14% die hun uitgaven aan medicijnen of hun uitgaven aan doktersbezoeken of tandartsen hebben verlaagd.

En ondanks dit allles, is de regering niet bereid om serieuze maatregelen te nemen om deze situatie tegen te gaan. De laatste verklaringen van onze ministers stellen er ons niet gerust op. Ze aarzelen niet om te zeggen dat er niets kan gedaan kan worden om de koopkracht te verhogen, integendeel, volgens hen is er geen geld en zullen we dus de buikriem moeten aanhalen. Maar als we wat beter kijken zien we al snel de leugens hierachter:

Het is nogal opmerkelijk hoe snel onze rgeringen (federaal en regionaal) in staat geweest zijn om miljarden vrij te maken om de banken te redden. Om de rijken te redden, is er geld, maar voor jobs, onze pensioenen, ... is er nooit geld !
In 2007 hebben de 30.000 grootste bedrijven in België samen een winst gemaakt van 77 miljard euro. Het weekblad Trens heeft enkele maanden geleden onthuld dat de lonen van de topmanagers in de Bel-20 gestegen zijn met gemiddeld 15% in één jaar. Daarenboven heeeft de notionele interestaftrek de cadeaus aan het patronaat al sterk verhoogd. Deze maatregel alleen al zal 3,5 miljard euro per jaar kosten, hetzij 350 euro per inwoner !
Een gezin van vier personen zou dus 1400 euro per jaar krijgen indien dit cadeau niet aan de patroons werd gegeven, maar aan de bevolking.
Dit systeem komt bovenop de voorafgaande lastenverlagingen die al 5 tot 6 miljard euro per jaar aan de patroons schonken. En om dit soort cadeaus aan de patroons te kunnen geven, moet er elders bespaard worden, op onze lonen, de openbare diensten, ... Uiteraard gebeurt dit steeds ten nadele van de werkomstandigheden van het personeel en van de kwaliteit van de geleverde diensten.

We moeten ons organiseren in en voor een strijdbare vakbond !

In juni heeft de enorme woede onder de bevolking zich getoond: 25.000 mensen betoogden in Luik op maandag 9 juni en in Antwerpen 8.000 diezelfde dag, de dag nadien 20.000 in Mons en 2.500 in Gent, op woensdag 4.000 in Hasselt, 4.500 in Namen, 3.000 in Aarlen en 1.000 in West-Vlaanderen, en nog 10.000 in Brussel op de laatste dag. Dit was amper voorbij en 2.000 werknemers uit onze sector zijn opnieuw op straat gekomen in Brussel op 16 juni laatstleden, terwijl in Antwerpen 13.000 anderen kwamen betogen de 24e. Sindsdien hebben twee andere acties van het ACOD LRB duizenden personen op de been gebracht in september en oktober.


Het is uiteraard slechts het begin ! De regering weigert ons te horen en heeft geen enkele serieuze maatregel genomen om iets aan deze situatie te doen. In onze hospitaals is de situatie niet beter. Bovenop de lage lonen, worden we elke dag geconfronteerd met een verslechtering van de arbeidsomstandigheden, een gebrek aan personeel ... We moeten hiertegen reageren, ons organiseren tegen deze onaanvaardbare situatie en op onze werkvloer de noodzaak bespreken ons te organiseren om onze werk- en levensomstandigheden te verbeteren. De militanten van het ACOD willen deze uitdaging aangaan.
Contacteer ons !