Edito Scalpel N°1 (NL)

Laten we in dit eerste nummer van Scalpel beginnen met een overzicht van de voorbije gebeurtenissen:

Op 16 juni vindt een stakings- en actiedag plaats, georganiseerd in gemeenschappelijk vakbondsfront, om de eisen uit de periode 2008-2009 kracht bij te zetten. Op 11 september, en de dagen daarop, organiseert ACOD Algemene Vergaderingen voor het personeel in Horta, Brien en Koningin Astrid. Op die vergaderingen wordt een samenscholing georganiseerd voor 25 september, waarbij ook de toegangswegen tot de hoofdstad zullen worden afgesloten. Op die manier wil de vakbond protesteren tegen de middelmatige loonvoorwaarden van de Brusselse ambtenaren. Op 6 oktober, tegen de achtergrond van het interprofessioneel akkoord 2009-2010, gaat ACOD opnieuw in staking naar aanleiding van de Nationale Actiedag rond de koopkracht. De Brusselse regering gebruikt de “financiële crisis” als voorwendsel om haar engagementen over de verhoging van de barema’s voor de openbare diensten niet na te komen. ACOD-LRB dient daarom een stakingsaanzeg in, en gaat in staking op 6 november. Op 16 december neemt de delegatie, op vraag van het Europees Vakverbond, deel aan de betoging voor het Europees parlement om te protesteren tegen wetsvoorstellen die de arbeidsduur tot 65 uur per week willen optrekken voor verpleegsters, en de pensioenleeftijd willen opdrijven naar 68 jaar, of 45 jaar loopbaan voor al het personeel in “knelpuntberoepen”.

Deze vier nationale en regionale stakings –en actiedagen zijn echter niet voor niets geweest: 3% loonsverhoging voor Barema C, en de terugbetaling van 60% van de kosten voor het openbaar vervoer door de werkgever, zonder loonsplafond. Nochtans blijven deze resultaten zeer relatief. In de eerste plaats in relatie met onze eisen: al deze eisen zijn legitiem, en gaan veel verder dan hetgeen werd bekomen. Tegelijkertijd ook in relatie met de winsten die in onze regio worden gemaakt, terwijl de Brusselse werknemers van de openbare diensten de slechts betaalden zijn van het hele land! De Brusselse regio beweert geen geld te hebben voor haar ambtenaren, en geen geld te kunnen vinden bij de federale overheid. Die federale overheid springt wel zonder problemen bij om de schulden van de bankiers die getroffen worden door de “crisis” af te lossen… De winsten privatiseren, de verliezen nationaliseren: steeds dezelfden die winnen, en dezelfden die verliezen. Zijn onze heren politici dan vergeten dat enkel de openbare diensten een degelijke dienstverlening aan de bevolking garanderen? Beseffen zijn wel dat onze eisen niet corporatistisch zijn, maar dat wij opkomen voor het voortbestaan van de openbare dienstverlening in het algemeen? De eisen rond een volledige invulling van de nodige arbeidsplaatsen heeft dit tot doel, naast de positieve aspecten die het meebrengt voor het personeel. En gezien de periode van recessie die ons te wachten staat voor 2009 en 2010, bewijzen de openbare diensten vandaag meer dan ooit hun nut. Weten deze heren politici wel dat het deze openbare diensten zijn die wij allen dagelijks leveren aan onze patiënten? Kan het dit iets schelen? Blijkbaar niet, en elke dag zien we dat de situatie verslechterd, ondanks alle acties die we voeren. We gaan van “sociaal plan” naar “sociaal plan”, en het aantal personeelsleden per patiënt vermindert voortdurend. De slechte lonen en arbeidsomstandigheden dwingt sommigen zelfs ons ziekenhuis te verlaten! Andere personeelsleden worden overgeplaatst naar de Stad of het OCMW. Nochtans kennen de Brusselse openbare ziekenhuizen nog steeds een sterke groei, zoals de IRIS-voorzitter graag pocht. Maar het zijn de werknemers in de ziekenhuizen die daarvoor de prijs betalen! Want waar wacht deze zelfde voorzitter op om ons de goede arbeidsvoorwaarden te geven die de ambtenaren van de gemeente waarin hij schepen is te geven? Neen, voor ons geldt enkel: meer werk, meer beperkingen die mensen individualistischer maken, inerter, die meer stress veroorzaken, en die soms zelfs tot een « burnout » leiden. Is onze directie zich hier wel van bewust? Blijkbaar niet, gelet op de manier waarop nu de centrale ontvangst gebeurd in de Polykliniek van Brugman!!!

Dit alles wordt ons zomaar door de strot geduwd, en we zijn bijna verplicht het door te slikken. Maar tegelijkertijd zien we dat uit deze problemen geen enkele les wordt getrokken, niets leert men uit het failliet van de liberale politiek die wordt voorgesteld door de Europese en nationale regeringen. De mooie cadeaus aan het patronaat in de vorm van lastenverlagingen toont dit nogmaals aan. “De sociale sector laten opbrengen”, meer doen met minder personeel, dat zijn de voorwaarden waaraan het ziekenhuis nu moet functioneren. Een ziekenhuis op die manier runnen, steeds besparen, overbevolking, afdankingen van personeel, komt dit niet in de eerste plaats ten koste van de zwaksten in onze samenleving? Kunnen wij dat wel dulden, in het licht van de sociale crisis die zich aankondigt? Wordt het niet tijd dat de werknemers respect opeisen?
Daarom moeten we blijven mobiliseren en onze eisen kracht bij zetten. Laten we ook alles aanklagen waarmee onze rechten stilaan verder worden afgebouwd. Onze delegatie is er van overtuigd dat een steeds bredere mobilisatie van werkenden nodig is om dit te bereiken. Want ondanks onze mobilisatiekracht op verschillende fronten blijft de sociale afbraak verdergaan. Wij denken zo, en velen anderen in andere sectoren denken zo met ons. Werkenden verenigen zich, strijden samen, zeker hier in het ziekenhuis. Ze organiseren zich, met behulp van de syndicale delegatie van het ACOD, voor de verbetering van hun werkomstandigheden. Laten we dan ook gebruikmaken van dit eerste nummer van Scalpel om onze steun uit te drukken aan iedereen die meedoet aan deze mobilisaties. En laten we ook onze solidariteit betuigen met alle werkenden die, ondanks alles, opkomen voor hun rechten. Hun strijd toont ons allen de weg die de syndicale strijd moet uitgaan. Allen te samen zijn we altijd sterker!